منتظرم نذارين
الهام تنهاي تنها نوشت. . .
برای تو می نویسم که بودنت بهار و نبودنت خزانی سرد است
تویی که تصور حضورت سینه بی رنگ کاغذم را نقش سرخ عشق می زند
در کویر قلبم از تو برای تو می نویسم
ای کاش در طلوع چشمان تو زندگی می کردم
تا مثل باران هر صبح برایت شعری می سرودم
آن گاه زمان را در گوشه ای جا می گذاشتم و به شوق تو اشک می شدم
و بر صورت مه آلودت می لغزیدم
ای کاش باد بودم و همه عصر را در عبور می گذراندم
تا شاید جاده ای دور هنوز بوی خوب پیراهنت
را وقتی از آن می گذشتی در خود داشته باشد
که مرهمی شود برای دلتنگی هایم
بر شانه ام آن لحظه که غم می شود قشنگ است
یخ بسته از اندوه تو دست این خسته و گــــــرنه
بر حال دل بی کس من گریه این تار قشنگ است
حالا که رویای تو در وادی بیداری من نیــــــــست
خوکردن با خواب چو دیوانه به ناچار قشنگ است
آن لحظه که فریاد نگاه تو پر از شور و وفاست
بر سرخی لبهای تظاهرگرت انکار قشنگ است
کفر است اگر بشکنم از بهر لبت روزه خود را
با قند لبان تو اگر واکنم افطار قشنگ اســـت
در آتش هجران تو جان دادن این مرگ چه زیباست
مثل جسد بی کس منصور بردار . . . قشنگ است
ای هنوز من از تو تازه ای نگاهم از تو روشـــن
به تو عادت کرده بودم مثل گلبرگی به شبنـم
مثل عاشقی به غربت مثل مجروحی به مرهم
لحظه در لحظه غرابه , لحظه های من بی تو
تجربه کردن مرگـــــــه , زندگی کردن بــــی تو
من که در گریزم از من به تو عادت کرده بودم
از سکوت و گریه شب به تو هجرت کرده بودم
با گل و سنگ و ستاره از تو صحبت کرده بودم
خلوت خاطره هام با تو قسمـــــــــت کرده بودم
خونه لبریز سکوته خونه از خاطره خالـــــــــــــی
من که پرازمیل وزوالم,عشق من تودرچه حالی
اگه از تو ننوشتم ، فکر نکن سرم شلوغه
توي زندگي يه وقتا ، تنهايي رمز عبوره
اگه از چشمات گذشتم ، فکر نکن عاشق نبودم
مطمئن باش توي دنيا ، دل به تو سپرده بودم
خيلي سخته بگي ميرم ، وقتي مي خواي که بموني
وقتي مي خواي تو خيالت ، شعراي قشنگ بخوني
من گذشتم از تو اما ، تو هميشه بهتريني
مثل اشکي واسه چشمام ، موندگاري و صميمي
من مي خواستم تو خيالم ، ازتو تا ابد بخونم
تنها باشم بي حضورت ، رازچشماتو بدونم
من مي خواستم واسه دردام ، تنهايي خونه بسازم
با نت هاي مهربونيت ، شعراي قشنگ بسازم
مي دونستم وقتي ميرم ، ديگه تا ابد غريبم
حتي واسه چشم خيست ، بي وفاترين فريبم
شايد امروز که سياهي ،رخنه کرده تو وجودم
بدونم که راستي راستي ، روزي عاشق تو بودم
و هنوز عاشقتم
غم غریبی عزیزم زرد و شکستت نکنه
با این که من خوب می دونم جواب نامه با خداست
عکسای نازنین تو با چند تا گل کنارمه
یه بغض کهنه چند روزه دائم در انتظارمه
تنها دلیل زندگی با یه غمی دوستت دارم
داغ دلم تازه میشه اسمت و وقتی میارم
وقتی تو نیستی چه کنم با این دل بهونه گیر؟
مگه نگفتم چشمات و از چشم من هیچوقت نگیر
حرف من و به دل نگیر همش ماله غریبیه
تو رفتی من غریب شدم چه دنیایه عجیبیه
زودتر بیا بدون تو اینجا واسم جهنمه
دیوار خونمون پر از سایه غصه و غمه
تحملی که تو دادی دیگه داره تموم میشه
مگه نگفتی همه جا مال منی تا همیشه؟
دلم واست شور میزنه این دل و بی خبر نذار
تو رو خدا با خوبیات رو هیچ دلی اثر نذار
فکر نکنی از راه دور دارم سفارش میکنم
به جون تو فقط دارم یه قدری خواهش میکنم
اگه بخوام برات بگم شاید بشه صدتا کتاب
که هر صفحش قصه چندتا درده و چندتا عذاب
می گم شبا ستاره ها تا می تونن دعات کنن
نورشونو بدرقه پاکی خنده هات کنن
یه شب تو پاییز که غمت سر به سر دل می ذاره
مریم همون کسی که بیشتر از همه دوست داره
"مریم حیدر زاده"
ای عزیز پر شکسته! دل تو قد یه دریاست
"گل من"! غصه چشمات ، میدونم قد یه دنیاست
کسی نیست اینو بفهمه ؛ که توعاشقی نه مجنون!
غم این غربت سنگین ، دل تو کرده پریشون
ناله و اشک شبونه ، خوابو از چشات ربوده
به "خدای اشک و خنده" ! این گناه تو نبوده
یاد عشق تو عزیزم ، یه عالم امید میاره
مگه من زنده نباشم از چشات غصه بباره
یکدم از یادت "عزیزم" ، دلم از دلت جدا نیست
به جونت قسم! که دردهام ، کمتر از خستگی هات نیست
با تو آروم میشه قلبم اینو از چشمام میخونی
جون هر کی که عزیزه ، من میخوام بیای بمونی
همیشه ، روز باشه یا شب منتظر به راهت میمونم
اینو دیگه خوب میدونی ؟! من فقط با تو میخونم
تو بهترین بهونه بودنم هستی
تو قشنگ ترین بهونه زندگیم هستی
تو می تونی یه دوستِ خوب باشی و بهونه ای برای آرامشم
تو می تونی یه معشوقه باشی و زیباترین بهونه برای عاشق شدنم
تو میتونی مثل پدری مسؤولیت‌پذیر و حامی؛ بهترین تكیه‌گاه تنهاییام باشی
تو میتونی مثل مادری مهربون مطمئن‌ترین بهونهِ لحظه‌ی دلواپسی‌هام باشی
بهونه‌ی قشنگی برام باش كه به اُمید بودن تو؛ زندگیم معنا پیدا كنه
عزیزم، هم‌‌نفسم، یادت باشه كه تو بهونه‌ی قشنگِ زندگیم هستی...
بلبل از گل خواند و من از تو شاپرک از گل خواند و من از تو دلم
میخواست با تو باشم
فقط با توچون درس عشق را به من موختی به من اموختی
چطور پرنده باشم؟!
چطور پر بکشم؟! تا به اوج عشق برسم
ای کاش:اسمان حرف کویر را میفهمید واشک خود را نثار گونه های
خشک او میکرد!
ای کاش:فریاد انقدر بی صدا بود که حرمت سکوت را نمیشکست!
ای کاش:بهار انقدر مهربان بود که باغ را به دست خزان نمی سپرد!
انم که بگویم ای کاش:مرگ معنای عاطفه را میفهمید!
